یکی دیگر از ابزار‏های ارتباطی، رفتارها و حالات چهره است که اهمیت آن کمتر از زبان نیست، حالت‏های چهره و رفتارها، پیام‏های بسیاری را برای دیگران ارسال می‌کند به صورتی که برخی چهره‌ها، انسان را تشویق می‌نمایند تا با آن‌ها سخن بگوییم و برخی دیگر ما را از خود دور می‌کنند پس در این رابطه نیز باید به کودکان و نوجوانان آموزش لازم داده شود و توصیه می‌شود که:

1- ضمن عمل به این نکته به آن‌ها بیاموزیم که حتی‌المقدور در روابط با دیگران باید سعی کنیم با چهره‌ای باز و مُتِبَسم با دیگران روبرو شوند. و باید به آن‌ها یاد داده شود که بقول حضرت علی (ع) که در کلمات قصار 325 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «مؤمن کسی است که اندوهش را در دل دارد و شادمانی‌اش را در چهره».

2- به آنان بیاموزیم که بهنگام سخن گفتن به چهرۀ مخاطب نگاه کنند و اگر فرد مقابل نامحرم است و نباید مستقیم به او نگاه کنند به‌گونه‌ای با او صحبت نکنند که او احساس کند که به حرف او کم‌توجه هستند یا اصلاً توجه ندارند.

3- به آن‌ها بیاموزیم به هنگام سؤال پرسیدن دیگران و یا هنگام سلام کردن آنان، سرخود را بالا آورده و با توجه کردن به فرد پاسخ دهند.