انسان‌ها از لحاظ اهمیت دادن به سرمایه‌های روانی و سرمایه‌های بیرونی، یک طیف تشکیل می‌دهند. کسانی که مایملک بیرونی (آن‌چه با چشم دیده می‌شود و به شکل عینی قابل سنجش و اندازه‌گیری است) را بیش‌تر مورد توجه قرار داده، به عنوان اهداف زندگی به آن‌ها  توجه می‌کنند، در یک سر طیف و کسانی که به سرمایه‌های درونی و مایملک روانی خویش اهمیت می‌دهند، در سر دیگر طیف قرار می‌گیرند. دسته اول را دارای «شخصیت بیرونی» و دسته دوم را دارای« شخصیت  درونی» می‌نامیم. افراد دارای شخصیت بیرونی اهمیت و جایگاه خویش را به طور عمده به‌وسیله چیزهایی که خارج از خویش دارند، ارزیابی می‌کنند. به عبارت دیگر، خانه، پول، کارخانه، ماشین، مدرک تحصیلی، مقام، مدال، نشان، کتاب، لقب، جایزه و شهرتی که دارند، معرف شخصیت آنان است، امّا شخصیت‌های درونی با آن‌چه در درون خویش دارند، خود را می‌شناسند و معتبر می‌دانند. علمی که دارند، ایمانی که در درون حس می‌کنند، وجدان آسوده، آسودگی ضمیر، استقلال، آزادگی و… مایملک واقعی ایشان را تشکیل می‌دهند. شخصیت‌های بیرونی خود را بیش‌تر در خارج از خود جست‌وجو می‌کنند، درحالی‌که شخصیت‌های درونی خود را در درون خویش می‌یابند. به بیان دیگر شخصیت‌های بیرونی عمدتاً دنیای بیرونی چشمگیری دارند و شخصیت‌های درونی از دنیای روانی و درونی پراستغنایی برخوردارند.